Aan: Mara Spruyt
CC: Ondernemen als way of life
Onderwerp: Story of the Day
Ha Mara,
Ik heb een nieuw koffietentje ontdekt aan de Voorstraat in Utrecht. Het heet Pampalini. In een Perzisch ogende sfeer, nippend aan een perfecte cappuccino, heb ik genoten van je brief. Al rijmde het niet, ik vond het bijzonder poëtisch en inspirerend hoe je schrijft. Van ‘Tijd en geld als vriend en vijand’, tot ‘Just fucking do it’. Wanneer verschijnt je roman? Graag vertel ik je waarom de wereld wat mij betreft verhalen nodig heeft.
Draaimolen
Een collega vroeg mij laatst waarom ik zo van verhalen houd. Deze vraag zette me aan het denken. Het begon bij mijn lieve moeder. Zij las mij eindeloos voor toen ik klein was. Mijn favoriet: de hele reeks van Annie MG Schmidt. Daar kon ik echt van genieten. Ik verloor mijzelf in deze verhalen door de manier waarop mijn moeder het voorlas. Op mijn derde kon ik het verhaal van ‘Jip & Janneke in de Draaimolen’ uit mijn hoofd vertellen!
Story of the Day
Ik kom tot de conclusie dat mijn moeder ervoor heeft gezorgd dat ik echt een verhalenvanger ben geworden. Elke dag wil ik minstens één verhaal vangen. Mijn ‘story of the day’. Laatst vertelde een stelletje aan mij hoe ze elkaar hebben leren kennen in Bangladesh. Het bracht ze terug naar die eerste ontmoeting. Ik zag aan de twinkelingen in hun ogen hoe ze dat weer opnieuw beleefden. Mooi he? Verhalen verwonderen mij, inspireren mij en geven mij energie. Ze laten me steeds nadenken over mijn purpose in het leven. En: verhalen zijn overal!
Macro geheel
Laatst vertelde een collega dat de complexe wereld waarin wij leven ertoe leidt dat mensen zich soms machteloos en niet verbonden voelen met deze wereld. Ze voelen zich niet gehoord. Dit is wat mij betreft precies de waarde van organisatiejournalistiek. Met ons vakgebied creëren we namelijk een ruimte waarin mensen zich kunnen laten horen. Stel je voor dat wij op deze manier alle persoonlijke microverhalen samenbrengen en verbinden aan het grote macro geheel. Wat wordt er dan allemaal wel niet mogelijk!? Niet alleen binnen organisaties, maar ook in de wereld. Ik ben benieuwd hoe jij dit zo leest.
Ik ben zoals de anderen
Jouw anekdote over die documentairemaker, én jouw vraag over waarom de wereld verhalen nodig heeft, doen mij terugdenken aan mijn stage bij de Nationale Televisie van Burkina Faso. Ik maakte daar een documentaire met de titel: Je suis comme les autres (Ik ben zoals de anderen). Samen met een lokaal team. Doel was om te laten zien dat kinderen met hersenbeschadiging ook mensen zijn. Zoals jij en ik. Het was een project waarin ik voor het eerst kennismaakte met het vak van de organisatiejournalistiek: ondernemen, samenwerken, omgaan met (culturele) verschillen, intieme verhalen opsporen in een kleine particuliere organisatie en een ruimte laten ontstaan waarin mensen hun verhaal mogen vertellen en gehoord worden! Om dat vervolgens daar naar buiten te brengen. Zo’n waardevol inzicht!
Mooie dingen
Fijn om te lezen over je professionele voornemens. Dat inspireert me. En inderdaad Mara, denk groot: Just fuckin’ do it! Volgens mij gaat er dan echt een wereld open. In gesprek met anderen merk ik de afgelopen weken dat ik ook steeds meer helder krijg wat er allemaal mogelijk is met organisatiejournalistiek. Dat geeft energie en ik zie hierin ook veel enthousiasme ontstaan bij collega’s. Er komen mooie dingen aan. Het opbouwen van een portfolio is een top-idee! Ik ga (verhaal)portretten maken! Én ik beloof je bij deze dat ik (eindelijk) aan de slag ga om mijn docu uit Burkina Faso te bewerken tot een Nederlandse versie.
Laat je me volgende week weten welke stappen je hebt gezet in het groot leren denken (over ons vakgebied)?
Groetjes,
Derk
Plaats een reactie